PERSONAL | Guido en Gevolg

Het verhaal van het verdwenen kussen zou nog vervolgd worden. Harstikke spannend, ahum. Helaas geen kaartjes gekregen van mijn kussen die ergens op het strand zat te bakken in de zon, of aan het backpacken Amerika was.. De jaren gaan voorbij, en jammer genoeg wordt ook ik steeds ouder. Daarbij ook vergeetachtiger. Mijn kussen lag gewoon beneden op de bank waar ik hem die middag had neergelegd voor mijn zieke broertje. Blijkbaar werkt dat karma toch niet altijd.

En ja jongens, we worden ouder. Dit hele jaar is zo ongelooflijk snel voorbij gegaan. Niet alleen dit jaar, maar de hele middelbare schoolcarrière. Vrijdag was de LSD, een stuntdag vanuit de examenleerlingen. Ondanks dat het behoorlijk faalde, zijn dit van die momenten om nooit meer te vergeten. De jaren vliegen letterlijk voorbij. Nog even hard aan de bak, want over twee weken beginnen de examens alweer! Gelukkig regent het buiten en kunnen we ons uiterst goed concentreren op alle stof. Ahum. Kuch.

Er wordt trouwens elk jaar een eindkrant gemaakt door de VWO en HAVO leerlingen. Heb je niet de kans gehad om mijn stukje hierin te lezen? Hieronder staat het.

------------------------------------------------------------------------------------------------

TYPISCH GUIDO 

Wat is typisch de Guido? En hoe ervaren de scholieren, wij dus, deze school? En de docenten? Wat kunnen wij ons nog herrineren als we straks oud en bejaard op een schommelstoel voor de openhaard zitten, met een leuk breiwerkje in de hand?

Dat zijn de vragen die je voorbij schieten als je in het examenjaar zit. Het jaar vliegt voorbij, en op het moment dat die examens dan echt beginnen te komen.. Krijg je een soort van flashback terug naar de mooie, of minder mooie, momenten van deze school.

Toen ik vroeger klein was, had ik nooit verwacht dat er ook echt nog een school na de basisschool bestond. Ik dacht dat je een oneindige basisschool had, waarvan de eerste 8 jaren gewoon; groep 1, 2, 3.. etc. heten, en de volgende jaren heetten dan; klas 1, 2, 3. Leek me echt helemaal geweldig, want dan kon je nadat je woordjes als maan, roos, vis, had geleerd, gewoon weer opnieuw met de poppen spelen.

De wereld werd echt helemaal verbreed toen bleek dat ‘klas 1’ op een hele andere school was. De eerste schooldag.. Dat betekende giechelende meisjes, grote tassen waar je over heen struikelde, grote lokalen, grote gangen. Eenmaal gewend op de school, was het echt super geweldig om je eten door de serre te gooien. De nationale feestdagen vlogen door de serre heen, en anders wel de broodresten. ‘PEPERNOOOOOT!’ ‘JOO PAAAAASEI!’ 

Na een tweedeklassersgala te hebben gehad (schuifelen, oelala; vet spannend!) is het tijd voor de serieuze aanpak. Hierbij moeten we dan denken aan de beruchte toetsweek. Terwijl de één een soort vakantieweek heeft, heeft de ander een week vol wallen, joggingbroeken, XL-truien, kamers bezaaid met samenvattingen en aantekeningen. Een waar slagveld.

Slagveld. Slagbal. Softbal. Softbal! Weer zoiets kenmerkends voor de Guido. Is het gevoel wat je krijgt, als je ein-de-lijk die bal eens een keer raakt, niet gewoon helemaal geweldig en fantastisch? En is het niet heerlijk dat je al je frustratie in die bal kan slaan?

Weer een aantal feesten gaan voorbij; sixties-feest, valentijnsgala, schoolfeesten. Het eerste schoolfeest! Zou iemand het zich nog kunnen herinneren hoe dat was? Denk het niet hè. Wat we ons daarentegen wel kunnen herinneren, behalve de nieuwe Guido’leerlingetjes dan (die ook echt met de dag kleiner worden), is de dag waarop onze school veranderde in een regenboogachtige basisschool. Was mijn idee van een oneindige basisschool misschien toch niet zo’n raar idee.. Dat is niet het enige wat veranderde. Afgelopen jaar bedacht de schoolleiding even leuke KWT-uren in te stellen, strengere regels voor het telaat komen..

Maar het is natuurlijk allemaal voor ons eigen bestwil. Voor ons eigen bestwil betekende trouwens ook, toen we nog in de onderbouw zaten, omlopen om naar sport te kunnen. Je zou maar betrapt worden door de beangstigende meneer Geurtsen, dat je door de kantine van de bovenbouw loopt.. En al die grote, enge, bovenbouwers die je dan aanstaren!

En alle leraren? Wat zouden zij van ons vinden? Van de bruggers, tot de ‘examenkandidaten’? Zouden zij niet ook eens thuis in bed janken van de kinderen die weer eens op de tafel gingen staan, als ze even de klas verlaten. En als ze dan eindelijk thuis waren na een lange werkdag, zouden ze dan niet soms een potje dubbel hebben gelegen, om de rare vragen die dat ene blonde meisje (of jongen) stelde? We zullen het nooit weten jongens. We zullen nooit precies weten wat leraren over ons denken. Beroepsgeheim. Behalve als we een V-formulier moeten halen dan. Verwijderd uit de les; of verwijderd uit de lijst van favoriete-leerlingen?

Tsja, de Guido, voor de één een nachtmerrie, voor de ander een feestje! Uiteindelijk is het toch wat je er zelf van maakt. Een aantal jaar Guido overleeft, dan moet het examen een eitje zijn.. Toch? Ja?