De tijd stond stil. Ik stond stil. M'n blik gericht op de grond. Bonzend hart. In m'n keel. De rest van de wereld ging door. Met fietsen. Met lopen. Met bellen. Met spelen. Ik niet. Mijn wereld niet. Alles ging aan mij voorbij. Alles werd zwart. Behalve de grond. Sneller bonzend hart. Een slaak. Een kreet. Wijd opengesperde ogen. Van schrik. Van angst. Van onwetendheid.
Het moment was daar. Ik draaide haar om. Daar lag ze. In kleine deeltjes verspreid over de straat. Over de stenen. Gebarsten. Gespleten. Voor een deel verbrijzeld. De wereld ging door. Nog steeds. De mijne stond stil. Nog steeds. Een traan rolde over mijn wangen. Het was gebeurd. Niets zou dit meer veranderen. Geen weg meer terug. Nog in de war griste ik de laatste deeltjes bij elkaar, in de hoop dat er nog redding was. Het tegendeel bleek. Vaarwel iPhone. Het was een mooie tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten